Rollen

Ik ging er tijdens de Coronaperiode alleen op uit.  Een fiets-vierdaagse in Limburg. Aangespoord door de vele reclamespots over Wondermooi Limburg (omdat enkel vakantie in eigen land mogelijk was). 

Thuis goed vertrokken met fiets en rugzak, check!  Al rijdend naar het station voelde ik me al half op reis en eenmaal in het station aangekomen, was ik er volledig klaar voor: mijn eigen midweek.  ZA-LIG.

Ik nam de lift naar boven tot op het perron.  Na een tweetal minuten kom ik plots een collega tegen met haar gezin.  Ook zij stonden vertrekkensklaar naar Limburg (reclamespots werken dus echt!).

De jongste dochter vroeg me heel spontaan: wie ben jij?  EN TOEN GEBEURDE HET.  Ik voelde het bij mezelf, o nee, wie ben ik?  Welk antwoord ga ik geven?  Ik hoorde mezelf zeggen: "Euh, ik ben gewoon iemand die jouw mama kent..."  Mijn collega keek verbaasd en vroeg: "Ben jij ook geen collega van mij?  Ja toch zeker?"  Ik bedacht: ja, je hebt gelijk.  Ik ben ook jouw collega.  En de mama van een dochter.  En een echtgenote.  Een vrouw.  Een dochter... Tezelfdertijd voelde ik het gewicht: de verantwoordelijkheid, de schoonheid van en de dankbaarheid voor elke rol.  Al die rollen die we hebben, die deel uitmaken van wie ik ben. 

De vraag van het meisje bleef lang nazinderen: "Wie ben jij?"  Ja, wie ben ik eigenlijk?

En jij?  Wie ben jij?